ROZWÓJ EMOCJONALNY U DZIECI I MŁODZIEŻY.

Odsłony: 272

Rozwój społeczno-emocjonalny: wczesne lata.

Kompetencje społeczno-emocjonalne definiuje się jako zachowania kooperatywne i prospołeczne, inicjowanie i utrzymywanie przyjaźni rówieśniczych i relacji dorosłych, radzenie sobie z agresją i konfliktem, rozwijanie poczucia panowania i poczucia własnej wartości oraz regulacji emocjonalnej i reaktywności (Squires, 2002).

Małe dzieci (w wieku 0–3) polegają na relacjach z dorosłymi (rodzicami, opiekunami), aby uczyć je o sobie i świecie, w którym żyją. Według Wygotskiego „uczenie się to wspólny wspólny proces w reagującym kontekście społecznym” ( Gindiego, 1999). Relacje dziecko-dorosły mają większy wpływ na naukę dziecka niż zabawki edukacyjne czy programy przedszkolne (Thompson i Happold, 2002). Relacje rodzic/opiekun często zapewniają dzieciom zrozumienie ich zachowań na podstawie reakcji rodziców/opiekunów na nie. Dzieci zależą od tych odpowiedzi rodziców/opiekunów, aby pomóc im zidentyfikować i zinterpretować własne uczucia. Rodzice odgrywają znaczącą rolę w środowisku swojego dziecka i mogą promować rozwój dziecka kompetentnego społeczno-emocjonalnie (NIMH, 2000). Środowiska, które wspierają rozwój społeczno-emocjonalny dziecka, składają się z reagujących, wychowawczych środowisk, które między innymi odpowiednio przygotują dzieci do osiągnięć w nauce. Klimat emocjonalny w domu odgrywa rolę w rozwoju emocjonalnym dziecka, a gdy obecne są konflikty, przemoc i stres, rozwój emocjonalny jest często osłabiony (Thompson i Happold, 2002). Ponadto środowiska, które są obraźliwe, niespokojne lub zmuszane do przymusu, narażają małe dzieci na ryzyko słabego rozwoju społeczno-emocjonalnego.

Narażenie na przemoc środowiskową i przemoc w domu zaburza normalną ścieżkę rozwoju dziecka, narażając je na większe ryzyko stresu emocjonalnego (Sieger i in., 2004; Huth-Bocks, Levendosky i Semel, 2001). Badania wykazały również, że maltretowane i zaniedbywane dzieci cierpią na upośledzenia intelektualne, poznawcze i akademickie (Huth-Bocks i in., 2001). Dzieci żyjące w niespokojnych środowiskach, w których występuje przemoc, mogą nie być w stanie szukać pomocy. Gdy dzieci osiągają wiek przedszkolny, szkoła staje się środowiskiem, w którym dzieci spędzają większość czasu, co czyni ją dobrym miejscem do identyfikacji i świadczenia usług dzieciom z trudnościami społeczno-emocjonalnymi.

Rozwój społeczno-emocjonalny w szkole.

Dzieci nie zostawiają swoich problemów domowych/społecznych przed drzwiami szkoły. Z tego powodu musimy zrozumieć, w jaki sposób rozwój społeczno-emocjonalny rozgrywa się w środowisku szkolnym. Małe dzieci wymagają zdrowego rozwoju społeczno-emocjonalnego, aby być przygotowanym i gotowym do nauki po wejściu do szkoły (Klein, 2002). Dzieci, które mają ograniczenia w rozwoju społeczno-emocjonalnym, często wykazują słabe sukcesy społeczne, emocjonalne i akademickie. Jeden na pięciu uczniów w amerykańskich szkołach publicznych ma znaczne potrzeby w zakresie zdrowia psychicznego (Doll i in., 1993). Uczniowie są narażeni nie tylko na problemy w nauce z powodu problemów ze zdrowiem psychicznym, ale często wykazują trudności z umiejętnościami społecznymi, takimi jak dogadywanie się z rówieśnikami i przestrzeganie zasad szkolnych, narażając ich na dodatkowe ryzyko rozwoju trudności akademickich (Wallach, 1994). . Na przykład dziecko, które nie jest w stanie skutecznie radzić sobie z gniewem, może łatwo stać się niespokojnym, próbując nauczyć się nowych pojęć/umiejętności, co może spowodować, że dziecko stanie się werbalnie lub fizycznie agresywne wobec rówieśników i/lub nauczycieli. To z kolei może prowadzić do zawieszenia lub wydalenia, co skutkuje opuszczeniem zajęć szkolnych i nieuniknionym zaleganiem dziecka z zajęciami (Birnbaum i in., 2003). Często powoduje to cykl, który jest trudny do przerwania. Uczeń będzie nadal sfrustrowany swoją niezdolnością do przyswojenia prezentowanego materiału, co prowadzi do większej złości i późniejszego agresywnego zachowania, co powoduje, że dziecko ponownie jest karane za swoje działania. Niestety, konsekwencją dyscypliny jest nieobecność w szkole, co prowadzi do kolejnych luk w nauce. Wydalenie ze szkoły i zawieszenie może zostać zmniejszone, jeśli społeczność opieki zdrowotnej we wszystkich szkołach popiera społeczne, emocjonalne i psychiczne wsparcie uczniów przez cały czas (Lippincott-Williams i Wilkins, 2004). Dlatego należy zdawać sobie sprawę z podstawowego problemu złego zarządzania gniewem (słaby rozwój społeczno-emocjonalny) i zająć się tym problemem, aby przerwać cykl wspierając osiągnięcia w nauce.

Kontekst szkolny.

Aby zająć się rozwojem społeczno-emocjonalnym w kontekście szkolnym, musimy rozpoznać sposób postrzegania, definiowania i podejścia do rozwoju społeczno-emocjonalnego. Zachowania i diagnoza zdrowia psychicznego w kontekście szkolnym często wykorzystują szeroką kategorię poważnych zaburzeń emocjonalnych (SED). SED definiuje się jako stan wykazujący jedną lub więcej z następujących cech przez długi czas i w znacznym stopniu, który niekorzystnie wpływa na wyniki edukacyjne:

  • Niezdolność do uczenia się, której nie można wyjaśnić czynnikami intelektualnymi, sensorycznymi lub zdrowotnymi;

  • Niezdolność do budowania lub utrzymywania satysfakcjonujących relacji interpersonalnych z rówieśnikami i nauczycielami;

  • Nieodpowiednie zachowania lub uczucia w normalnych okolicznościach;

  • Ogólny wszechobecny nastrój nieszczęścia lub depresji;

  • Skłonność do rozwoju objawów fizycznych lub lęków związanych z problemami osobistymi lub szkolnymi (Krajowe Centrum Informacji dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnych, NICHCY, 2004).

Bibliografia:
1. Ann M. Aviles,Tanya R. Anderson,Erica R. Davila (2005) Child and Adolescent Social-Emotional Development Within the Context of School.